- LEUCI
- LEUCIGall. Belg. pop. Treviris et Mediomatricibus finitimi, supra hos Strab. Horum primus meminit Caes. de Bello Gall. l. 1. c. 9. ut populi Rom. sociorum ac amicorum: quum ait, sibi ad Ariovistum contendenti frumentum Sequanos, Leucos, Lingonat subministrâsse. Lucan. ipsos una cum Remis optimos funditores facit, et lapidum certis ictibus coniciendorum peritissimos, Civ. Bell. l. 2. v. 424.Optimus excusso Leucus Rhemusqueve lacerto.Eis Treviris, Verunis, alliisque Belgicae, Celticae et Aquitanicae populis, non plena quidem aut iusta cum agris aut legibus suis, sed aliqua tamen ex parte a Romanis victoribus concessa libertas est: unde Plin. Leucos liberos vocat l. 4. c. 17. Civitas Leucorum apud Tac. Hist. l. 1. c. 64. totum eorum agrum denotat, fuitque e maximis totius Franciae dioecesibus, non Tullum modo, pagumque Tullensem, sed etiam Lotharingiam, pagumque Mosellanum et Barrensem complexa: ita ut dioecesis Parisiaca et Verodunensis paroecia, vix ad sextam Leucorum agri partem accedant. Cl. Ptol. leuci λουκοὶ dicuntur, qui urbes illorum recenset Tullum, hodie Episcopal. Archiep. sub Remensi, vide ibi, et Nasium, hodie Nansiacum maius, Grand Nanci, in Duc. Barrensi, non longe ab Orna fluv. Item Leuci, Peloponnesi pop. Liv. Item montes Cydoniae, in Creta: Monti di Sfachia vulgo: quorum incolae Sfachiotes dicti, satis celebres ab aliquot Annis effecti sunt. Vide Leuca Ore. Strabo l. 4. p. 193.
Hofmann J. Lexicon universale. 1698.